το τέλος

σκόρπισα λυγμός στους ορίζοντες

κραυγή τ ανωφέλευτου, θήραμα

σαν άγνωστο νετρίνο κυνηγημένο

στο βυθό της Μεσογείου, υπεύθυνο λένε

για τον θάνατο του σύμπαντος

σκόρπισα κραυγή στη σιωπή, έρωτας

ροδιού καρποί στον άδη

μες στη βροχή και στ αστραπόβροντο θα περπατήσω

ώσπου ένα πέρασμα ν ανοιχτεί ξανά

φυγή ανεπιθύμητου μηνύματος, σκορπισμένο

στα φρακταλικά όνειρα πολύχρωμων πεταλούδων

αδύνατον πλέον να διαβαστεί ή να διαβιβαστεί

η επιλογή τους, εκείνων που

νοσταλγούν το μακρινό φως του Βέγα

πάνω απ τις Πυραμίδες